اثر گروه درمانی مبتنی بر روش های حمایتی و شناختی- رفتاری در درمان مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه زلزله بم

مقدمه: بازگویی روان شناختی روشی است که در پیشگیری و کاهش نشانه های اختلال استرس پس از سانحه(ptsd) به کار رفته است. بسیاری از مطالعات نشان داده اند که مداخلات شناختی- رفتاری نیز در درمان این اختلال مؤثر بوده اند. شواهد اندکی در خصوص استفاده از این روش ها در بلایای وسیع طبیعی وجود دارد. این مطالعه به منظور ارزیابی اثر گروه درمانی مبتنی بر بازگویی روان شناختی، هم زمان با روش های رفتاری- شناختی انجام شده است. رو ش کار : در این مطالعه قبل- بعد، تأثیر یک جلسه بازگویی روان شناختی و 3 جلسه درمان شناختی- رفتاری را بر نشانه های اختلال استرس پس از سانحه ارزیابی نمودیم. بیمارانی که نوع شدید اختلال را داشته و یا نیازمند درمان دارویی بودند از مطالعه خارج شدند. نشانه های اختلال توسط مقیاس caps بلافاصله و 3 ماه بعد از مداخله ارزیابی و آنالیز شد.یافته ها: تعداد 95 نفر از بازماندگان زلزله با میانگین سنی 8/15± 8/35 سال وارد مطالعه شدند و در طی ماه اول درمان و سه ماهه پی گیری به ترتیب 11 و 25 نفر به دلیل مهاجرت از مطالعه خارج شدند. پس از انجام مداخلات تواتر، عمق و شدت نشانه های اجتناب و تواتر کل نشانه های اختلال در یک دوره 3 ماهه معنا دار بود (05/0(p<. این مداخلات اثری بر تواتر، عمق و شدت نشانه های برانگیختگی و یادآوری و عمق و شدت کل نشانه های ptsd نداشتند. نتیجه گیری: بازگویی روان شناختی و درمان شناختی- رفتاری گروهی ممکن است در کاهش علایم ptsd سوانح طبیعی مؤثر باشد.